هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود / هرگز از ياد من آن سرو خرامان نرود ...

آن چنان مهر توام در دل و جان جاى گرفت / كه اگر سر برود از دل و از جان نرود...

هر چه جز بار غمت بر دل مسكين منست/ برود از دل من وز دل من آن نرود

گر رود از پى خوبان دل من معذورست/ درد دارد چه كند كز پى درمان نرود...

هر كه خواهد كه چون من نشود سرگردان / دل به خوبان ندهد وز پى ايشان نرود!!!!!

کوله بارمان بر دوش سفرى مى‎ ‎باید،سفرى تا ته با هم بودن

هرکجا لرزیدىد،از سفر ترسیدىد ، فقط آهسته بگویید:

ما خدا را داریم...

مرا بنویس کبوتـــر…
که ز کوی تــو، بی بال گذر نتوان کرد…

آسمان فرصت پرواز بلند است ولي...

قصه اينست چه اندازه كبوتر باشي....

کبوتری بودم که علم پرواز را نمی دانستم ولی در کنار کبوترهایی زندگی می کردم که دائم در حال پرواز بودند و به آسمان می رفتند؛ وقتی به پرواز آنها نگاه می کردم دل تنگ می شدم و به خدا می گفتم:

·        خدایا؛ ای کاش من هم مانند این کبوتران علم پرواز داشتم و به اوج می رفتم.!

پرواز نمی کردم اما از پرواز دیگران لذت می بردم؛ آنها به سوی آسمان و بالاتر از ابرها می رفتند و همه جا را از بالا مشاهده می کردند و دیدن این مناظر برایم زیبا و مسرت بخش بود زیرا حس پرواز را در وجود من  بیدار می کرد و مرا به رویای شیرین پرواز می کشاند.

مدتی گذشت تا روزی با یک پرنده، که پرواز را به خوبی می دانست آشنا شدم؛ او بسیار زیبا و مهربان بود؛ پرنده ای دوست داشتنی که وقتی متوجه علاقه ی من شد تصمیم گرفت مشکل مرا حل کند تا بتوانم پرواز کنم و به آرزوی دیرین خود برسم.

با شوق وصف ناپذیری به سویش شتافتم و دعوتش را پذیرفتم؛ سپس در کمال آرامش گفتم:

-            من علم پرواز نمی دانم و نمی توانم پرواز کنم؛ آیا می توانی کمکم کنی و به من پرواز بیاموزی؟

لبخندی زد و جواب داد:

-            به آسمان فکر کن و خودت را از زمین جدا کن و از درون، عاشق پرواز شو که جز این راهی نیست!

از حرفهای پرنده ی مهربان خیلی خوشحال شدم و مشتاقانه خودم را از زمین جدا کردم؛ ابتدا سخت بود و سنگینی اندامم تعادلم را به هم می زد اما رفته رفته با کمک پرنده مهربان پرواز را آموختم و توانستم با عشق به واقعیت پرواز برسم؛

حال مدتهاست که پرواز می کنم و در آسمان وزن جسمم را احساس نمی کنم؛ البته در آسمان باد و طوفان هم هست اما دچار طوفان شدن هم عالمی دارد که فقط آنکه پرواز می کند می داند و بس.

  الهی؛ شکرت که مرا از زمین جدا ساختی و لذت پرواز را نشانم دادی و پرنده ی مهربان را بر سر راهم قرار دادی.

       الهی؛ کمکم کن که به زمین نیافتم و به شوق وصل تو پرواز کنم.

عاقبت یک روز مغرب، محو تماشای مشرق میشود

                                      عاقبت غربی ترین دل نیز عاشق میشود

شرط میبندم زمانی که نه زود است و نه دیر

                                      مهربانی حاکم کل دنیا میشود